ماده 20 ـ
حل و فصل اختلافات:
1 ـ در صورت بروز اختلاف بين اعضاء در خصوص تفسير، رعايت و اجراء مقررات اين كنوانسيون يا پروتكل‌هاي مربوطه، بايد اعضاء از طريق مذاكره‌يا هر طريق مسالمت‌آميز ديگر به انتخاب خود اختلافات را حل و فصل نمايند.
2 ـ هر گاه اعضاء ذيربط نتوانند از طريق مذكور در بند قبل اختلاف خود را تسويه كنند، در صورت توافق طرفهاي اختلاف، اختلاف بايد در دادگاه‌بين‌المللي عدالت يا نزد هيأت داوري، كه طبق شرايط مندرج در الحاقيه 6 راجع به داوري پيش‌بيني شده است، مطرح گردد. ولي عدم حصول توافق در‌مورد طرح اختلاف در دادگاه بين‌المللي عدالت يا در هيأت داوري، اصحاب دعوي را از مسئوليت ادامه يافتن راه حل از طرق مذكور در بند 1 آزاد‌نمي‌سازد.
3 ـ هنگام تصويب، پذيرش، موافقت و تأييد رسمي يا الحاق به اين كنوانسيون يا هر زمان بعد از آن، يك دولت و يا سازمان يكپارچه‌سازي سياسي و يا‌اقتصادي مي‌تواند اعلام نمايد كه رسماً و بدون توافق خاصي تعهد (الف) طرح اختلاف در دادگاه بين‌المللي عدالت و يا (ب) رجوع به حكميت طبق‌شيوه عمل پيش‌بيني شده در الحاقيه شماره 6، را بالقوه اجباري شناخته است. اين اعلام بايد كتباً به اطلاع دبيرخانه برسد و دبيرخانه هم بايد آن را به‌اعضاء كنوانسيون ابلاغ كند.
