مصوبه
نخست وزير
مورخ 1358/5/21
ماده 1 ـ
اصطلاحاتي كه در اين قانون به كار برده شده از نظر اجراي اين قانون به شرح زير تعريف مي‌شوند:
الف: فرودگاه: به محلي اطلاق مي‌شود كه در قلمرو حاكميت دولت ايران احداث شده و آماده فرود، توقف و پرواز هواپيما باشد.
ب: حداكثر وزن مجاز هواپيما: منظور حداكثر وزن مجاز هواپيما هنگام بلند شدن مي‌باشد كه در گواهينامه معتبر صلاحيت پرواز هواپيما ذكر شده‌و در صورتي كه چنين گواهينامه‌اي در دسترس نباشد، حداكثر وزن مجاز هواپيما همان است كه در نشريه كارخانه سازنده‌هواپيما يا نشريات معتبر‌بين‌المللي (به انتخاب سازمان هواپيمايي كشوري) درج گرديده است.
ج: روز: فاصله زماني بين طلوع و غروب آفتاب در فرودگاه مربوطه مي‌باشد.
د: شب: فاصله زماني بين غروب و طلوع آفتاب در فرودگاه مربوطه مي‌باشد.
ه: توقف: منظور توقف هواپيما در فاصله بين هر فرود و برخاستن مي‌باشد.
و: هواپيماي خصوصي: عبارت از هواپيمايي است كه گواهينامه صلاحيت پرواز آن مشروط بر عدم استفاده‌هواپيما در حمل و نقل عمومي صادر‌شده باشد و براي پروازهاي خصوصي بدون قصد انتفاع بازرگاني مورد استفاده قرار گيرد.
ز: پرواز توريستي: پروازي است كه به طور دربست اختصاص به تورهاي مسافربري جهت بازديد از ايران دارد.
ح: پرواز دانشجويي: پروازي است كه به طور دربست اختصاص به دانشجويان ايراني دارد.
