ماده 42 ـ
تشخيص مسئوليت بين ادارات پست.
1 ـ تا وقتي كه دليل خلافي ابراز نشده باشد مسئوليت فقدان يك مرسوله سفارشي به عهده اداره‌اي است كه مرسوله را بدون ملاحظه و بررسي دريافت‌داشته و با وجود دارابودن امكانات قانوني بررسي و تحقيق نتواند نه تسليم آن را به گيرنده و نه انتقال آن را به اداره ديگري ثابت نمايد.
2 ـ يك اداره واسطه يا اداره مقصد با توجه به بند 3 و تا وقتي كه دليل خلافي ابراز نشده باشد در موارد زير از هر گونه مسئوليتي مبرا است:
الف ـ وقتي مقررات ماده 3 قرارداد و بند 5 ماده 157 و بند 4 ماده 158 آيين‌نامه را به كار برده باشد.
ب ـ وقتي كه بتواند ثابت كند كه مطالبه‌نامه را پس از انقضاي مدت نگهداري پيش‌بيني شده در ماده 108 آيين‌نامه و بعد از معدوم كردن مدارك اداري‌مربوط به مرسوله مورد جستجو و تحقيق دريافت كرده است ـ اين شرايط لطمه‌اي به حقوق مطالبه‌كننده وارد نمي‌سازد.
3 ـ معهذا در صورتي كه فقدان مرسوله در مسير حمل و نقل صورت گرفته باشد و امكان تعيين كشور يا اداره‌اي كه فقدان مرسوله در آنجا صورت گرفته‌ميسر نباشد ادارات طرف دعوي خسارات وارده را به‌طور تساوي متحمل خواهند شد.
4 ـ وقتي كه يك مرسوله سفارشي در شرايط حوادث اضطراري (فورس‌ماژور) مفقود گرديده باشد اداره كشوري كه فقدان در سرويس يا در قلمرو او رخ‌داده در مقابل اداره فرستنده مسئول نمي‌باشد. مگر اين كه هر دو كشور جبران خسارت ناشي از حالات اضطراري (فورس‌ماژور) را به عهده گرفته باشند.
5 ـ حقوق گمركي و ساير حقوق لغو نشده به عهده ادارات مسئول فقدان مي‌باشد.
6 ـ اداره‌اي كه غرامت را پرداخت نموده تا ميزان مبلغ غرامت قائم مقام حقوق شخصي كه غرامت را دريافت كرده براي هر گونه اقدام احتمالي عليه‌گيرنده يا فرستنده و يا عليه شخص ثالث مي‌باشد.
