ـ رأي 2783 ـ 1339/9/22 اصراري هيأت عمومي شعب حقوقي ديوان‌عالي کشور:

... چون طبق بند 8 ماده (2) ق.ت.1311 صدو‌ر برات بالذات و به‌طور مطلق عمل تجارتي محسوب شده شرط و قيد مذكور در ماده (318) آن قانون كه در فصل چهار در مرور زمان انشا گرديده و بدين مضمون است (دعاو‌ي راجعه به برات و فته طلب و چك كه از طرف تجار يا براي امور تجارتي صادرشده) مربوط به فته طلب و چك معامله مي‌باشد و ارتباطي با برات ندارد و تخصيص شرط و قيد به خصوص برخلاف ظاهر او‌ليه عبارت قسمت اخير آن ماده خواهد‌بود و صحيح نيست و اين امر تهافت و مغايرتي با ماده (309) ق.ت.1311 نخواهد داشت و راجع‌به اين‌كه طبق حكم مورد فرجام، فرجامخواه تاجر شناخته نشده است اشكالي متوجه نخواهد‌بود و اعتراضات فرجامي تحت عنواني نيست كه در حدو‌د قانون نسبت به آن حكم خللي و‌ارد آو‌رد و مستلزم نقض آن گردد ...