ماده 3 ـ
مأمورين انتظامي در موارد زير حق به كارگيري سلاح را دارند:
1 ـ براي دفاع از خود در برابر كسي كه با سلاح سرد يا گرم به آنان حمله نمايد.
2 ـ براي دفاع از خود در برابر يك يا چند نفر كه بدون سلاح حمله مي‌آورند ولي اوضاع و احوال طوري باشد كه بدون به كارگيري سلاح مدافعه شخصي امكان نداشته باشد.
3 ـ در صورتي كه مأمورين مذكور مشاهده كنند كه يك يا چند نفر مورد حمله واقع شده و جان آنان در خطر است.
4 ـ براي دستگيري سارق و قاطع‌الطريق و كسي كه اقدام به ترور و يا تخريب و يا انفجار نموده و در حال فرار باشد.
5 ـ در موردي كه شخص بازداشت شده يا زنداني از بازداشتگاه يا زندان و يا در حال انتقال فرار نمايد، از اقدامات ديگر براي دستگيري و يا توقيف وي استفاده كرده و ثمري نبخشيده باشد.
تبصره ـ آيين‌نامه اجرائي اين بند توسط وزارتخانه‌هاي كشور و دادگستري تهيه و پس از تصويب هيأت وزيران به اجراء گذاشته خواهد شد.
6 ـ براي حفظ اماكن انتظامي (مقر نيروهاي انتظامي از قبيل مركز فرماندهي، ستاد، پاسگاه، پايگاه، انبار سلاح يا مهمات و مركز آموزشي).
7 ـ براي حفظ سلاحي كه جهت انجام مأموريت در اختيار آنان مي‌باشد.
8 ـ براي حفظ اماكن طبقه‌بندي شده به ويژه اماكن حياتي و حساس در مقابل هرگونه هجوم و حمله جهت ترور، تخريب، آتش‌سوزي، غارت اسناد و اموال، گروگانگيري و اشغال.
9 ـ براي جلوگيري و مقابله با اشخاصي كه از مرزهاي غيرمجاز قصد ورود و يا خروج را داشته و به اخطار مأمورين مرزباني توجه نمي‌نمايند.
10 ـ براي حفظ تأسيسات، تجهيزات و اماكن نظامي و انتظامي و امنيتي.
