ماده1ـ
در اين آيين‌نامه، اصطلاحات زير در معاني مشروح مربوط به كار مي‌روند:
الف ـ ميانجي‌گري: فرايندي كه طي آن بزه‌ديده و متهم با مديريت ميانجي‌گر در فضاي مناسب در خصوص علل، آثار و نتايج جرم انتسابي و نيز راه‌هاي جبران خسارات ناشي از آن نسبت به بزه‌ديده و متهم گفتگو نموده و در صورت حصول سازش، تعهدات و حقوق طرفين تعيين مي‌گردد.
ب ـ ميانجي‌گر: شوراي حل اختلاف، شخص يا مؤسسه‌اي كه فرايند گفتگو و ايجاد سازش بين طرفين امر كيفري را مديريت و تسهيل مي‌نمايد.
پ ـ جرم: جرايم تعزيري درجه شش، هفت و هشت كه مجازات آنها قابل تعليق است.
ت ـ مؤسسه ميانجي‌گر: مؤسسه‌اي كه طبق قوانين و مقررات حاكم بر مؤسسات غيرتجاري به منظور ميانجي‌گري تأسيس مي‌گردد يا ساير مؤسسات كه در چارچوب قوانين يا اساسنامه مربوط، صلاحيت لازم جهت ميانجي‌گري را دارند و به تشخيص مقام قضايي ارجاع دهنده براي اين منظور تعيين مي‌شوند.
ث ـ فرايند ميانجي‌گري: مجموعه اقداماتي كه طي آن با مديريت ميانجي‌گر و با حضور بزه‌ديده و متهم و در صورت ضرورت ساير اشخاص مؤثر در حصول سازش از قبيل اعضاي خانواده، دوستان يا همكاران آنان و نيز حسب مورد اعضاي جامعه محلي، نهادهاي ذي‌ربط رسمي، عمومي و يا مردم‌نهاد، براي حل و فصل اختلاف كيفري با يكديگر به گفتگو و تبادل نظر پرداخته و در صورت حصول توافق، صورتمجلسي تنظيم و براي مقام قضايي مربوط ارسال مي‌شود.
ج ـ جامعه محلي: اشخاص يا نهادهايي كه ممكن است به دليل ارتباط با متهم، بزه‌ديده و يا تأثيرپذيري از جرم و نتايج آن، بتوانند در فرايند پاسخ‌دهي به جرم، مسئوليت‌پذير كردن متهم و جلب رضايت بزه‌ديده تأثيرگذار باشند.
چ ـ صورتمجلس سازش: متني كه به امضاي ميانجي‌گر و طرفين اختلاف مي‌رسد و در آن جزييات توافق طرفين از جمله حقوق و تكاليف آنها به روشني مورد تصريح قرار مي‌گيرد.
