عنـوان قانون شامل: باشد. و عنوان یا متن قانون شامل: باشد. و موضوعات آن شامل: باشد. بازه زمانی تصویب از تاریـخ: تا تاریـخ: تنظیم گردد.

ماده1ـ

در اين آيين‌نامه اصطلاحات زير در معاني مشروح مربوط به كار مي‌روند:
الف ـ سازمان: سازمان جنگلها، مراتع و آبخيزداري كشور.
ب ـ مميزي مرتع: مجموعه اقدامات مربوط به تعيين محدوده عرفي، تعيين ظرفيت مرتع و شناسايي مرتعدار ذي‌صلاح براي اعطاي پروانه چرا
پ ـ هيئت مميزي مرتع: تعدادي از كارشناسان خبره و فني كه در هر استان توسط اداره كل منابع طبيعي و آبخيزداري سازمان تعيين و با ابلاغ و شرح وظايف مشخص وظيفه مميزي مرتع را به عهده دارند.
ت ـ جنگلهاي شمال: جنگلهاي ناحيه خزري (هيركاني) كه به صورت نوار باريكي به‌طول (800) كيلومتر و عرض (20) تا (70) كيلومتر از جلگه تا ارتفاع (2400) متري از سطح دريا، حدفاصل آستارا در غرب تا گليداغي در شرق دامنه شمالي رشته كوه البرز را شامل مي‌شود.
ث ـ مراتع ييلاقي شمال كشور: مراتع دامنه شمالي البرز حدفاصل آستارا تا گليداغي از ارتفاع 2400 متر به بالا.
ج ـ مجري طرح مرتعداري: دارنده پروانه چرا كه با توديع پروانه ياد شده مجوز طرح مرتعداري دريافت مي‌نمايد.
چ ـ مرتعدار: شخص حقيقي يا حقوقي دارنده پروانه چرا يا مجري طرح مرتعداري.
ح ـ حقوق بهره‌برداران: حقوقي كه به واسطه صدور پروانه چرا و يا از طريق انعقاد قرارداد اجراي طرح‌هاي موضوع تبصره (1) ماده (3) قانون اصلاح قانون حفاظت و بهره‌برداري از جنگلها و مراتع ـ مصوب 1348 ـ و اصلاحيه‌هاي بعدي آن براي اشخاص ايجاد مي‌گردد.
خ ـ پروانه چرا: مجوزي كه با در نظر گرفتن ظرفيت چراي مراتع و تعداد واحد دامي در يك فصل چرا به نام مرتعدار در هر منطقه از كشور براي تعليف دام صادر مي‌شود.
د ـ ظرفيت چرا: حداكثر تعداد واحد دامي كه در مرتع مشخص و در مدت معين مي‌تواند بهره‌برداري نمايد، مشروط به آنكه به منابع پايه (آب، خاك و گياه) لطمه‌اي وارد نشود.
ذ ـ ظرفيت مرتع: مجموعه‌اي از ظرفيت چرايي دام اهلي و وحشي و كاركردهاي مختلف زيست محيطي و اقتصادي مرتع.
ر ـ طرح مرتعداري: سندي مشتمل بر مجموعه فعاليت‌هاي مربوط به حفظ، احيا، اصلاح، توسعه و بهره‌برداري بهينه از مراتع كه در قالب برنامه زماني و مكاني معين و نيز پيـش‌بيني حجم عمـليات و برآورد هزينه و درآمد، تهيه و به تأييد وزارت جهاد كشاورزي مي‌رسد.
زـ مناطق بحراني: مناطقي كه با توجه به روند تخريبي منابع طبيعي، پايداري توليد درآن از دست رفته و استمرار بهره‌برداري از آنها موجب زيان‌هاي فراوان اقتصادي و اجتماعي و زيست محيطي به منابع پايه (آب، خاك و پوشش گياهي) مي‌گردد.