ماده 1ـ

مقصود از اتباع خارجي، موضوع ماده (180) تنفيذي قانون برنامه سوم توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي جمهوري اسلامي ايران موضوع ماده (129) قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي كه از اين پس ـ قانون ـ ناميده مي‎شود، افرادي هستند (دارنده گذرنامه، پناهنده، مهاجر، آواره) كه تابعيت كشور جمهوري اسلامي ايران را ندارند و تحت عناوين زير متقاضي ورود به كشور جمهوري اسلامي ايران هستند و تابعيت خارجي آنها مورد قبول دولت جمهوري اسلامي ايران است.
الف ـ پناهنده: به شخصي اطلاق مي‎گردد كه به علت ترس موجه از اينكه به دلايل مربوط به نژاد يا مذهب، مليت يا عضويت در بعضي گروههاي اجتماعي يا داشتن عقايد سياسي تحت شكنجه قرار گيرد. در خارج از كشور محل سكونت عادي خود بسر مي‎برد و نمي‎تواند و يا به علت ترس مذكور نمي‏خواهد خود را تحت حمايت آن كشور قرار دهد.
ب ـ آواره: فردي است كه به دليل وقوع جنگ داخلي يا بين المللي، بدون تشريفات قانوني، كشور متبوع خود را ترك و يا وادار به ترك آن گردد اما نمي‎تواند برابر كنوانسيون 1951 و پروتكل 1967 ژنو و ملحقات آن بيم موجه از اذيت و آزار را به اثبات برساند.
ج ـ مهاجر: فردي است كه متقاضي اقامت در جمهوري اسلامي ايران باشد و درخواست وي مورد قبول جمهوري اسلامي ايران قرار گرفته باشد.
د ـ دارنده گذرنامه: فردي است كه در چهارچوب قوانين و مقررات داخلي و بين‎المللي و با اجازه مخصوص وارد كشور مي‎شود.