ماده 1ـ
كليه اشخاص حقيقي متقاضي اجاره و يا اجاره به شرط تمليك بايد داراي شرايط زير باشند:
1ـ حداكثر درآمد متقاضي معادل دو (2) برابر حداقل حقوق و دستمزد موضوع قانون كار باشد. براي تعيين ميزان درآمد دارندگان مشاغل آزاد، به روش‌مقتضي به تشخيص دستگاه بهره بردار اقدام و در مورد متقاضيان حقوق بگير براساس احكام استخدامي و يا فهرست پرداخت حق بيمه عمل خواهد‌شد.
2ـ فاقد مسكن يا زمين با كاربري مسكوني در بانك اطلاعات سازمان ملي زمين و مسكن (سازمان مسكن و شهرسازي استان) باشند.
3ـ متأهل و يا سرپرستي خانوار بر عهده وي باشد.
4ـ حداقل داراي ده (10) سال سابقه سكونت متوالي، در شهر مورد تقاضا باشد.
مرجع تشخيص سابقه سكونت، دستگاه بهره بردار خواهد بود.
تبصره 1ـ براس ساكنين شهرهاي كوچك، اشتغال در شهرهاي بزرگ همجوار بلامانع است و سابقه سكونت در شهرهاي بزرگ براي تسجيل سابقه‌سكونت در شهرهاي جديد كفايت مي‌نمايد.
تبصره 2ـ حداقل مدت سكونت براي متقاضياني كه از شهرهاي بزرگ به شهرهاي كوچك مهاجرت نموده يا مي‌نمايند يك سال تعيين مي‌گردد.
تبصره 3ـ مقررات موضوع اين بند شامل آن دسته از كاركنان دولت كه به خواست دستگاه متبوع خود به شهر مورد تقاضا منتقل شده يا مي‌شوند،نمي‌گردد.
تبصره 4ـ دانشجويان متأهل به شرط داشتن شرايط سكونت در خوابگاههاي متعلق به دانشگاه و يا مؤسسات آموزش عالي محل تحصيل، فقط براي‌اجاره، واجد شرايط موضوع اين ماده محسوب مي‌شوند.
