كنوانسيون سازمان ملل متحد براي مبارزه با بيابان‌زايي در كشورهايي كه به طور جدي با خشكسالي و يا بيابان‌زايي مواجه مي‌باشند ـ به ويژه در‌آفريقا
اعضاي اين كنوانسيون:
با تاييد بر اينكه انسانها در مناطق آسيب‌ديده يا در معرض تهديد، محور فعاليتهاي بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي مي‌باشند،
با انعكاس نگراني فوري جامعه بين‌المللي، از جمله كشورها و سازمانهاي بين‌المللي درباره اثرات منفي بيابان‌زايي و خشكسالي،
با آگاهي از اينكه مناطق خشك، نيمه‌خشك، نيمه مرطوب جمعا بخش قابل توجهي از وسعت اراضي كره زمين را تشكيل داده و سكونتگاه و منبع‌معيشت بخش بزرگي از جمعيت خود مي‌باشد،
با علم به اينكه بيابان‌زايي و خشكسالي مسايلي در مقياس جهاني مي‌باشند كه تمام نواحي دنيا را تحت تاثير قرار مي‌دهند و اقدام مشترك جامعه‌بين‌المللي براي بيابان‌زدايي و يا كاهش اثرات خشكسالي ضروري مي‌باشد،
با توجه به تمركز بالاي كشورهاي در حال توسعه، بخصوص كشورهاي كمتر توسعه يافته درميان كشورهايي كه خشكسالي جدي و يا بيابان‌زايي را‌تجربه كرده‌اند و به ويژه آمار تاسف‌بار اين پديده‌ها در آفريقا،
همچنين با توجه به اينكه بيابان‌زايي ناشي از واكنش متقابل پيچيده عوامل فيزيكي، زيست‌شناسي، سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي مي‌باشد،
با در نظر گرفتن اثر تجارت و جنبه‌هاي مرتبط روابط اقتصادي بين‌المللي بر روي توانايي كشورهاي مبتلابه براي بيابان‌زدايي،
با اين آگاهي كه رشد اقتصادي پايدار، توسعه اجتماعي و فقرزدايي، اولويتهاي كشورهاي مبتلابه در حال توسعه، بخصوص در آفريقا بوده و براي رسيدن‌به اهداف به صورت پايدار ضروري مي‌باشد، با اين تفاهم كه بيابان‌زايي و خشكسالي از طريق ارتباطات متقابل خود با مسايل مهم اجتماعي مانند فقر،بهداشت و تغذيه ناكافي، عدم امنيت غذايي و مسايل ناشي از مهاجرت، جابجايي افراد و فعل و انفعالات جمعيتي روي توسعه پايدار اثر مي‌گذارد،
با قدرداني از اهميت كوششها و تجارب گذشته كشورها و سازمانهاي بين‌المللي در بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي، به خصوص در اجراي طرح‌عمل بيابان‌زدايي ملل متحد كه در كنفرانس بيابان‌زدايي ملل متحد در سال 1977 برابر با سال 1356 هجري شمسي به تصويب رسيد،
با آگاهي از اينكه، عليرغم كوششهاي به عمل آمده درگذشته، پيشرفت در بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي در حد انتظار نبوده است و اينكه يك‌برخورد جديد و موثر در تمام سطوح در چهارچوب توسعه پايدار مورد نياز مي‌باشد،
با شناسايي اعتبار و ارتباط تصميمات متخذه در كنفرانس سازمان ملل براي توسعه و محيط زيست، به خصوص دستور كار 21) و فصل 12) آن، كه‌پايه‌اي را براي مبارزه با بيابان‌زايي فراهم مي‌كنند،
با تاكيد مجدد در اين راه بر تعهدات كشورهاي پيشرفته بدان صورت كه در بند13) فصل 33) دستور كار21) ملحوظ است،
با يادآوري قطعنامه شماره 47.188 مجمع عمومي، به خصوص اولويت مندرج در آن براي آفريقا و تمامي ساير قطعنامه‌هاي ذي‌ربط ملل متحد،تصميمات و برنامه‌هاي مربوط به خشكسالي و بيابان‌زايي، همچنين اعلاميه‌هاي مربوطه توسط كشورهاي آفريقايي و ساير مناطق،
با تاكيد مجدد بر "اعلاميه ريو" در مورد محيط زيست و توسعه كه در فصل 2) خود بيان مي‌دارد كه دولتها، برطبق منشور ملل متحد و اصول حقوق‌بين‌الملل، نسبت به اقدام براي استحصال منابع خود در راستاي سياستهاي زيست محيطي و توسعه‌اي خود حق حاكميت دارند و همچنين مسووليت‌دارند تا اطمينان يابند كه فعاليتهاي داخل در حوزه قضايي و يا كنترل آنها سبب خسارت به محيط زيست ساير دول و مناطق خارج از محدوده حوزه‌قضايي ملي آنها نگردد،
با تشخيص اينكه كشورها نقش حساسي در بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي داشته و اينكه پيشرفت در اين زمينه به اجراي محلي برنامه‌هاي‌عمل در مناطق آسيب ديده بستگي دارد،
همچنين با تشخيص اهميت و ضرورت همكاريهاي بين‌المللي و مشاركت در بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي،
با تشخيص مجدد اهميت ارايه وسايل موثر به كشورهاي در حال توسعه مبتلابه، به ويژه در آفريقا، از جمله منابع مالي اساسي، شامل منابع مالي جديد‌و اضافي و دسترسي به فن‌آوري كه بدون آن انجام تعهدات آنها در رابطه با كنوانسيون حاضر مشكل خواهد بود،
با ابراز نگراني در مورد تاثير بيابان‌زايي بر روي كشورهاي مبتلابه در آسياي مركزي و در ماوراء قفقاز، با تاكيد بر نقش مهم زنان در مناطق آسيب‌ديده از‌بيابان‌زايي و خشكسالي، مخصوصا در نواحي روستايي كشورهاي در حال توسعه و اهميت اطمينان از مشاركت هم مردان و هم زنان در تمامي سطوح‌در برنامه‌هاي بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي،
با تاكيد بر نقش ويژه سازمانهاي غير دولتي و ساير گروههاي عمده در برنامه‌هاي بيابان‌زدايي و خشكسالي و كاهش اثرات خشكسالي،
با در نظر گرفتن ارتباط بين بيابان‌زايي و ساير مسايل زيست محيطي در ابعاد جهاني كه جوامع ملي و بين‌المللي با آن روبرو مي‌باشند،
همچنين با در نظر گرفتن كمكي كه بيابان‌زدايي مي‌تواند به دستيابي به اهداف كنوانسيون ملل متحد براي تغييرات آب و هوا و كنوانسيون تنوع زيستي و‌ساير كنوانسيونهاي زيست محيطي ذي‌ربط بنمايد،
با اعتقاد به اينكه استراتژيهاي بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي در صورتي كه بر نظارت سيستماتيك سالم و دانش علمي دقيق و ارزيابي مجدد‌مداوم استوار باشند موثرتر خواهند بود،
با تشخيص نياز فوري به بهبود كارايي و هماهنگي همكاريهاي بين‌المللي براي تسهيل اجراي طرحها و اولويتهاي ملي،
با عزم راسخ به اتخاذ اقدامات لازم براي بيابان‌زدايي و كاهش اثرات خشكسالي به سود نسل حاضر و آينده،
به شرح زير توافق نمودند-
