ماده 22 ـ
مزايا يا فوق‌العاده غير مستمر در اين قانون عبارت است از وجهي كه به اقتضاي مسئوليت‌ها، زمان، مكان و كيفيت اجراي وظايف شغلي‌يا به منظور جبران هزينه‌هاي تحميل شده بر مستخدم در موارد زير به مستخدم پرداخت مي‌شود:
الف ـ فوق‌العاده اضافه كار كه فقط در قبال ساعات كار اضافي و براي انجام وظايف مشخص به طور غير مستمر قابل پرداخت است.
ب ـ فوق‌العاده سختي شرايط محيط كار و خارج از مركز كه با توجه به عواملي از قبيل بدي آب و هوا، دوري از مركز، محروميت از تسهيلات‌زندگي، مناطق ناامن و جنگي تعيين و قابل پرداخت است.
ج ـ فوق‌العاده نوبت كاري و كشيك و آماده‌باش كه فقط به مستخدميني كه در ساعات غير متعارف مجبور به انجام وظيفه هستند، قابل پرداخت‌است.
د ـ فوق‌العاده روزانه (مأموريت) كه فقط در قبال روزهايي كه مستخدم در خارج از محل جغرافيايي خدمت خود انجام وظيفه مي‌كنند، پرداخت‌مي‌شود.
ه ـ فوق‌العاده سفر و نقل مكان كه فقط به مستخدمي كه به خارج از محل خدمت خود ـ حسب مورد ـ مأمور يا منتقل مي‌شود قابل پرداخت‌است.
و ـ فوق‌العاده كسر صندوق كه فقط به تحويلداران و تحصيلداران و مأموران پرداخت، قابل پرداخت است.
ز ـ حق نگهداري خودرو كه در ازاي خسارات احتمالي رانندگي به رانندگان تيم‌هاي عملياتي ناشي از كار در مشاغل عملياتي پرداخت مي‌شود.
ح ـ هزينه لباس كه فقط براي مشاغل خاصي كه مستلزم استفاده از لباس معيني است قابل پرداخت است.
ط ـ به مستخدمين وزارتخانه كه از سرويس‌هاي حمل و نقل يا وسايل نقليه واگذاري استفاده نمي‌نمايند، هزينه اياب و ذهاب مطابق آيين‌نامه‌مربوط پرداخت مي‌شود.
ي ـ در صورتي كه ضرورت و مقتضيات خدمتي، ادامه خدمت روزانه مستخدمين را ايجاب نمايد، هزينه خوراك و ساير هزينه‌هاي ضروري آنان‌توسط وزارتخانه تأمين مي‌شود.
تبصره 1 ـ پرداخت هر گونه فوق‌العاده ديگر طبق قانون نظام هماهنگ پرداخت كاركنان دولت بر اساس آيين‌نامه‌اي خواهد بود كه به تصويب هيأت‌وزيران مي‌رسد.
تبصره 2 ـ آيين‌نامه اين ماده توسط وزارتخانه تهيه و به تصويب رئيس جمهوري مي‌رسد.
