ماده 23 ـ

در موارد زير صدور گواهينامه رانندگي ممنوع است:
1 ـ هرگاه متقاضي به بيماري صرع يا جنون مبتلا باشد.
2 ـ درصورتيکه متقاضي کور باشد اگر براي متقاضي يا متقاضيان گواهينامه‌هاي موتورسيکلت و تراکتور زراعي و پايه دوم اتومبيل (بدون آنکه اجازه رانندگي وسايل نقليه عمومي و اتومبيلهاي آموزشگاههاي رانندگي را داشته باشد) که فاقد يک چشم بوده و ميزان ديد چشم سالم آنان نيز کمتر از 10/9 نباشد و بعلاوه دارندگان گواهينامه پايه دوم اتومبيل فاقد يک چشم بايد نقص ميدان ديد خود را با نصب آينه مخصوص در اتومبيل جبران نمايند.
3 ـ هرگاه ميزان ديد متقاضيان گواهينامه‌ها کمتر از حد مقرر بوده و با استفاده از عينک قابل جبران نباشد. حد مقرر ميزان ديد بر حسب موارد بشرح زير است:
الف ـ براي گواهينامه‌هاي پايه دوم اتومبيل و تراکتور و ويژه و موتورسيکلت با يک چشم 20/1 و يا چشم ديگر 10/9 با ميدان ديد طبيعي يا در صورتيکه ميزان ديد يک چشم کمتر از 10/9 باشد مجموع ديد دو چشم 10/12 با ميدان ديد طبيعي.
ب ـ براي گواهينامه پايه يک و کارت مخصوص رانندگي با وسايل نقليه عمومي و اتومبيلهاي آموزشگاههاي رانندگي با يک چشم 10/2 و چشم ديگر 10/10
با ميدان ديد طبيعي يا درصورتيکه ميدان ديد يک چشم کمتر از 10/10 باشد مجموع ديد دو چشم 10/14 با ميدان ديد طبيعي.
4 ـ براي کر مطلق و کوژ پشت بجز گواهينامه پايه دوم رانندگي بدون آنکه اجازه رانندگي با وسايل نقليه عمومي و اتومبيلهاي آموزشگاههاي رانندگي را داشته باشد.
5 ـ هرگاه متقاضي فاقد انگشتان دست يا پا باشد به نحوي که فقدان انگشتان مانع انجام اعمال طبيعي و لازم براي رانندگي باشد.
6 ـ اگر متقاضي به علت فقدان دست يا پا و يا ضعف بعضي از عضلات دست يا پا که بمناسبت ابتلاء به فلج يا امراض ديگري حاصل شده نتواند مستقلا يا با استفاده از دست و پاي مصنوعي و يا بکمک ماشينهايي که وسايل مخصوص براي تسهيل رانندگي در آنجا تعبيه شده براحتي از عهده رانندگي برآيد.