نظريّه بدون شماره ـ 1344/7/11 اداره كل حقوقي قوّه‏قضائيه:

چون بر طبق ماده 286[*1] ق.ت.1311 اگر دارنده براتي كه بايستي در ايران تأديه شود و به علت عدم پرداخت اعتراض شده بخواهد از حقي كه ماده 249 براي او مقرّر داشته استفاده كند بايد در ظرف سه‏ماه[*2] از تاريخ اعتراض اقامه دعوي نمايد و مواد 293 و 294 قانون مذكور نيز حكايت از تاريخ ابلاغ اعتراض‏نامه ندارد و ماده 287[*3] نيز صريحاً اعلام مي‏دارد (در مورد برواتي كه بايد در خارجه تأديه شود اقامه دعوي عليه برات‏دهنده يا ظهرنويس‏هاي مقيم ايران در ظرف شش ماه[*4] از تاريخ اعتراض بايد به‏عمل آيد و ماده 280 قانون مزبور حاكي است كه امتناع از تأديه وجه برات بايد در ظرف ده روز از تاريخ وعده به وسيله نوشته‏اي كه اعتراض عدم تأديه ناميده مي‏شود معلوم گردد) و مقصود از تبصره ذيل ماده 286 اين است كه قانونگذار خواسته است به مدعي‏عليه كه محل اقامت او در خارج از محلي است كه وجه برات بايد در آن جا پرداخت شود فرصتي بدهد كه با توجه به بعد مسافت از محل اقامت وي تا محل تأديه برات براي هر 6 فرسخ يك روز فرصت داشته باشد تا وجه برات را در محل تأديه آن تأمين کند. بنابراين چون در هيچ يك از مواد استنادي ذكري از تاريخ ابلاغ اعتراض‏نامه نشده بلكه در همه آنها به تاريخ اعتراض اشاره شده است بنابراين مبداء مهلت براي تقديم دادخواست تاريخ اعتراض است نه تاريخ ابلاغ واخواست.
[*1]،[*2]،[*3] و[*4] ـ مواد 286 و 287 ق.ت.1311 در تاريخ 1358/10/26 اصلاح شده و مواعد مذكور به‏ترتيب به يك سال و دو سال افزايش يافته است.