ماده 1 ـ

تعاريف واژگان اساسي به كار برده شده در اين آئين‌نامه به شرح ذيل مي‌باشد:
1 ـ آئين دادرسي كار: مجموعه اصول و مقرراتي است كه اصحاب دعوا در مقام مراجعه به مراجع حل اختلاف كار و مراجع مزبور در مقام رسيدگي، مكلف به رعايت و تبعيت از آن مي‌باشند.
2 ـ مراجع حل‌اختلاف كار: هيأت‌هاي تشخيص و حل اختلاف پيش‌بيني شده در ماده 157 قانون كار مي‌باشند كه به دعاوي بين كارگر يا كارآموز و كارفرما رسيدگي مي‌نمايند.
3 ـ صلاحيت: شايستگي و اختيار اعمال حق و از طرف ديگر تكليفي است كه به موجب قانون براي مراجع حل اختلاف كار مقرر شده است.
4 ـ اصيل: شخص حقيقي يا حقوقي است كه از جانب خود و براي خود اقامه دعوا مي‌نمايد و نتيجه دادرسي به طور مستقيم به او برمي‌گردد.
5 ـ نماينده: شخص حقيقي يا حقوقي است كه به موجب قرارداد يا قانون يا حكم دادگاه تعيين شده است؛ نماينده قراردادي بايد فقط شخص حقيقي باشد.
6 ـ سند: نوشته اي است كه در مقام ادعا يا دفاع قابل استناد باشد.
7 ـ سند عادي: نوشته اي است كه بدون رعايت تشريفات سند رسمي صادر مي‌شود.
8 ـ سند رسمي: نوشته اي است كه در نزد مأمور رسمي و در حدود صلاحيت وي، طبق قوانين و مقررات صادر مي‌شود.
9 ـ مأمور ابلاغ: كسي است كه از طرف اداره كل تعاون، كار و رفاه اجتماعي با ابلاغ داخلي به اين سمت منصوب مي‌شود.
10 ـ دادنامه: به رأي پاكنويس شده دادنامه مي‌گويند.
11 ـ قواعد آمره: قواعدي هستند كه با توافق نيز نمي‌توان از اجراي آن‌ها خودداري نمود؛ از قبيل رعايت حداقل مزد قانوني (موضوع تبصره ماده 41 قانون كار) و رعايت حداكثر ساعات قانوني كار (موضوع تبصره 1 ماده 51 قانون كار).