ماده1ـ
اصطلاحات به كاربرده شده در اين قانون داراي معاني زير مي‌باشند:
الف ـ نشانه جغرافيايي نشانه‌اي است كه مبدأ كالايي را به قلمرو، منطقه يا ناحيه‌اي از كشور منتسب مي‌سازد، مشروط بر اين كه كيفيت و مرغوبيت، شهرت يا ساير خصوصيات كالا اساساً قابل انتساب به مبدأ جغرافيايي آن باشد.
ب ـ كالا، يعني هرگونه محصول طبيعي و كشاورزي و يا فرآورده‌هاي آن يا صنايع دستي و يا توليدات صنعتي.
ج ـ كنوانسيون پاريس، يعني مصوبه مورخ 1261 هجري شمسي (1883 ميلادي) اتحاديه عمومي بين‌المللي معروف به پاريس براي حمايت از مالكيت صنعتي و تغييرات بعدي آن كه به تصويب جمهوري‌اسلامي‌ايران رسيده است.
د ـ توليدكننده يعني هر شخصي كه به توليد و فرآوري محصولات كشاورزي دامي و غذايي يا ساخت و توليد ابزار صنعتي و مصنوعات دستي اشتغال دارد يا از مواد طبيعي به منظور توليد بهره‌برداري مي‌كند يا در تجارت محصولات مذكور فعاليت مي‌كند.
