ماده2ـ

در اين آيين‌نامه اصطلاحات و واژه‌هاي زير در معاني مشروح مربوط به كار مي‌روند:
الف ـ شهرك‌صنعتي: مكاني است داراي محدوده و مساحت معين كه كاربري زمين آن در مراجع قانوني شهرسازي تصويب‌شده و براي استقرار مجموعه‌اي از واحدهاي صنعتي، پژوهشي، فناوري و خدمات پشتيباني از قبيل طراحي مهندسي، آموزشي، اطلاع‌رساني، مشاوره‌اي و بازرگاني كه تمام يا پاره‌اي از امكانات زيربنايي و خدمات ضروري را با توجه به انواع و وسعت شهرك صنعتي و تركيب فعاليتهاي آن در اختيار واحدهاي مذكور قرار مي‌دهد.
ب ـ سازمان : سازمان صنايع كوچك و شهركهاي صنعتي ايران.
ج ـ متقاضي: شخص حقوقي كه خواهان كسب مجوز ايجاد شهرك صنعتي است و توسط وزارت صنايع و معادن تأييد صلاحيت مي‌شود.
د ـ جواز تأسيس: مجوزي كه وزارت صنايع و معادن براي ايجاد شهرك صنعتي صادر مي‌نمايد.
هـ ـ طرف قرارداد: شخص حقوقي كه براي ايجاد و بهره‌برداري از واحدهاي موضوع بند « الف» ماده (2) نسبت به انعقاد قرارداد با دارنده جواز تأسيس و پروانه بهره‌برداري اقدام نمايد.
و ـ قرارداد: قرارداد تخصيص زمين و استفاده از امكانات زيربنايي و خدمات ضروري شهرك صنعتي كه بين دارنده جواز تأسيس و پروانه بهره‌برداري و طرف قرارداد مطابق قرارداد نمونه مصوب هيئت مديره سازمان منعقد مي‌گردد.
ز ـ وزارت: وزارت صنايع و معادن.