ماده 1 ـ
بيماران رواني مزمن به بيماراني اطلاق مي‌گردد كه بيماري آنها شروع و پيشرفت تدريجي داشته باشد، به مدت طولاني( حدود دو سال) دوام‌يابد و تمايل به عود داشته، منجر به افت عملكرد و ايجاد ناتواني يا معلوليت شود.
اين نوع بيماري‌ها شامل: اسكيزوفرني: اختلالات عاطفي، اختلالات اضطرابي، اختلالات شخصيتي، اختلالات رواني عضوي، اختلالات شناختي و‌زوال عقل، اختلالات ناقض رشد و مانند آنها مي‌شود.
تبصره 1 ـ تشخيص مزمن بودن اختلال و يا وجود افت كلي عملكرد، با روانپزشك معالج با توجه به سوابق پزشكي، معاينه و آزمايشهاي انجام شده) و‌تاييد كميسيون پزشكي است كه حداقل يك نفر روانپزشك در آن حضور داشته باشد.
كميسيون مذكور مكلف است حداكثر ظرف شش هفته نسبت به تعيين تكليف بيمار اقدام نمايد. در صورت بروز اختلاف نظر، موضوع براي تعيين‌تكليف نهايي به كميسيون مستقر در سازمان بهزيستي كشور متشكل از روانپزشك سازمان بهزيستي كشور، روانپزشك دانشگاه علوم پزشكي منطقه و‌پزشك قانوني ارجاع مي‌شود.
تبصره 2 ـ دانشگاههاي علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني و سازمان بهزيستي كشور مكلفند حسب مورد نسبت به پذيرش بيماران رواني كه از‌سوي مراجع ذي‌صلاح (كميسيون پزشكي استان، دادگاههاي صالحه و ستاد ساماندهي امور متكديان مستقر در استان) ارجاع مي‌شوند، اقدام نمايند.
