ماده 3 ـ
تشخيص و تعيين هر واحد روستائي موضوع ماده 2 قانون و تبصره‌هاي ذيل آن با رعايت ماده 13 قانون با پيشنهاد وزارت كشور و تصويب هيأت‌وزيران خواهد بود.
تبصره 1 ـ ملاك تشخيص حد نصاب ميزان جمعيت و خانوار روستا آمار رسمي جمعيت كشور موضوع ماده 17 قانون تعاريف و ضوابط تقسيمات كشوري‌خواهد بود كه تعداد آن بايد بيش از 20 خانوار و يا صد نفر جمعيت باشد.
تبصره 2 ـ در مزارع مستقل و روستاهاي كمتر از 20 خانوار و يا صد نفر جمعيت در صورتي كه نقاط كوچك نزديك به هم وجود داشته باشد كه از مجموع آن‌نقاط 20 خانوار و يا صد نفر بيشتر به وجود آيد به عنوان يك روستا شناخته خواهد شد.
تبصره 3 ـ نحوه انجام امور روستاهائي كه فاقد شرايط مندرج در ماده 2 قانون و تبصره 2 ماده 3 اين آيين‌نامه هستند تابع دستورالعمل تبصره 1 ماده 21 آيين‌نامه‌خواهد بود.
تبصره 4 ـ تعيين مركز موضوع تبصره 3 با در نظر گرفتن موقعيت يك نقطه از همان مجموعه با رعايت سهولت دسترسي و ميزان جمعيت خواهد بود.
تبصره 5 ـ وزارتخانه‌هاي ذيربط موظفند نسبت به جذب تدريجي مزارع و مكانها و روستاهاي كوچك و همجوار كه چندان آباد نيستند و امكان خدمات‌رساني‌و دسترسي به سهولت انجام نمي‌گيرد در مراكز دهستانها و يا روستاهائي كه مستعد جذب و امكان دسترسي بهتري را دارند و مي‌توانند به آبادي‌هاي بزرگ و‌مرفهي تبديل شوند اقدام نمايند.
