ماده 1 ـ
گذرنامه سندي است كه از طرف مأموران صلاحيتدار دولت شاهنشاهي مذكور در اين قانون براي مسافرت اتباع ايران به خارج و يا اقامت در خارج و يا مسافرت از خارج به ايران داده ميشود.
ماده 2 ـ
اتباع ايران براي خروج از كشور و يا اقامت در خارج و يا مسافرت از خارج به ايران بايد تحصيل گذرنامه نمايند. صدور گذرنامه منوط به ارائه اسنادي است كه هويت و تابعيت ايراني تقاضاكننده را ثابت نمايد. اسناد مزبور به موجب آييننامه اجرايي اين قانون تعيين خواهد شد.
ماده 3 ـ
خروج از كشور بدون ارائه گذرنامه يا مدارك مسافرت مذكور در اين قانون ممنوع است.
ماده 4 ـ
ورود به كشور و يا خروج از آن فقط از نقاطي كه بنا بهپيشنهاد وزارت كشور و تصويب هيأت وزيران تعيين و آگهي خواهد شد مجاز است.
ماده 5 ـ
بازرسي گذرنامه و مدارك مسافرت و رسيدگي به آنها در مرز با شهرباني كلكشور و در نقاطي كه شهرباني نباشد به عهده ژاندارمري كلكشور است.
مأموران مربوط مكلفند از ورود افرادي كه فاقد گذرنامه يا مدارك لازم براي ورود به ايران باشند جلوگيري نمايند.
ماده 6 ـ
برگ مسافرت موضوع ماده 9 و همچنين برگ بازگشت موضوع ماده 20 و پروانههاي گذر موضوع مواد 29 و 30 از نظر اين قانون درحكم گذرنامه است.