ماده 1 ـ
حق حاكميت ايران در خارج قلمرو خشكي ايران و آبهاي داخلي شامل منطقهاي از درياها متصل به سواحل ايران كه درياي ساحلي ناميدهميشود ميباشد.
ماده 2 ـ
حق حاكميت مزبور شامل فضاي هوايي فوق درياي ساحلي و كف و زير كف درياي ساحلي نيز ميباشد.
ماده 3 ـ
عرض درياي ساحلي ايران از خط مبداء آبهاي مزبور 12 (دوازده) ميل دريايي است و خط مبداء را دولت با رعايت قواعد مسلم حقوق بينالمللي عمومي تعيين خواهد كرد.
تبصره ـ ميل دريايي مساوي با 1852 متر است.
ماده 4 ـ
در مواردي كه سواحل ايران مجاور يا مقابل سواحل كشور ديگري باشد اگر به ترتيب ديگري بين طرفين توافق نشده باشد حد فاصله بينآبهاي ساحلي ايران و آن كشور خط منصفي است كه كليه نقاط آن از نزديكترين نقاط خطوط مبداء طرف به يك فاصله باشد.
ماده 5 ـ
هر جزيره متعلقه به ايران اعم از اين كه داخل درياي ساحلي ايران يا خارج از آن باشد داراي درياي ساحلي مخصوص به خود طبق اينقانون ميباشد جزايري كه به فاصله كمتر از 12 ميل دريايي از هم واقعند مجموعاً در حكم جزيره واحدي بوده و حد درياي ساحلي آن از جزايريمحسوب ميگردد كه نسبت به مركز مجمعالجزاير از همه دورترند.
ماده 6 ـ
آبهاي واقع بين ساحل كشور و خط مبداء و همچنين آبهاي واقع بين جزاير متعلق به ايران كه فاصله آنها از يكديگر از 12 ميل دريايي تجاوزنكند آبهاي داخلي كشور محسوب ميگردد.
ماده 7 ـ
حق صيد و ساير حقوقي كه ايران در ماوراء درياي ساحلي خود دارد به اعتبار خود باقي است.
ماده 8 ـ
موادي از قانون مصوب 24 تير ماه 1313 و ساير قوانين كه با اين قانون مغايرت دارد در قسمتي كه مغاير است ملغيالاثر ميباشد.
[امضاء]
قانون فوق كه مشتمل بر هشت ماده و يك تبصره است پس از تصويب مجلس سنا در جلسه يكشنبه بيست و دوم فروردين ماه يك هزار و سيصد وسي و هشت به تصويب مجلس شوراي ملي رسيد.
رئيس مجلس شوراي ملي ـ رضا حكمت
قانون بالا در جلسه 1337.10.13 به تصويب مجلس سنا رسيده است.