ماده 1 ـ تعاريف و مفاهيم
الف ـ بازداشتگاه: محل نگهداري موقت متهماني است كه طبق قوانين و مقررات تأسيس و اداره ميگردد.
ب ـ بازداشتي: به كسي اطلاق ميگردد كه طبق قوانين و مقررات تا اتخاذ تصميم نهايي در بازداشتگاه نگهداري ميشود.
ج ـ زندان: محلي است كه در آن محكومان قطعي با معرفي مقامات ذيصلاح قضائي و قانوني براي مدت معين يا به طور دائم به منظور اصلاح و تربيت و تحمل كيفر نگهداري ميشوند.
ماده 2 ـ
مأموران ذيربط در صورت مشاهده فرار بازداشتي يا زنداني موظفند به ترتيب زير اقدام كنند:
الف ـ با استفاده از امكانات موجود نسبت به تعقيب و دستگيري فرد متواري اقدام نمايند.
ب ـ با صداي بلند و رسا سه مرتبه به فرد يا افراد متواري ايست بدهند.
ج ـ با رعايت اطراف و جوانب به نحوي كه به ديگران آسيب نرسد، اقدام به شليك تيرهوايي نمايند.
د ـ در صورت عدم تأثير اقدامات فوق، فرد متواري را از ناحيه كمر به پايين مورد هدف قرار دهند.
ماده 3 ـ
در شرايطي كه رعايت ترتيبات موجب متواري شدن بازداشتي يا زنداني ميشود، مأمور يا مأموران، مجاز به استفاده از سلاح بدون رعايت ترتيبات فوق ميباشند.
ماده 4 ـ
به منظور پيشگيري و تقليل حوادث پيشبيني نشده، مسؤولان ذيربط موظفند مأموران موضوع قانون بهكارگيري سلاح توسط مأموران نيروهاي مسلح در موارد ضروري ـ مصوب 1373 ـ را با قانون و آييننامههاي اجرائي آن حتماً آشنا نمايند.
ماده 5 ـ
در كليه مواردي كه مأمور يا مأموران مسلح در اجراي مأموريت خود اقدام به تيراندازي نموده و منجر به قتل يا جرح شده باشد اعم از اينكه شكايت از طريق يگان مربوط و يا شاكي خصوصي مطرح گردد، سازمان مربوط موظف است همراه با گزارش جامع خود در خصوص اقدامات مأمور يا مأموران عمل كننده نظريه هيأت كارشناسي مركب از نمايندگان حفاظت اطلاعات، بازرسي، حقوقي و يگان مربوط را اخذ و به مرجع قضائي رسيدگيكننده ارسال نمايد. هيأت مزبور مكلف است با بررسي دقيق موضوع، نظريه خود را مبني بر انطباق يا عدم انطباق اقدام مأمور يا مأموران در به كارگيري سلاح با مقررات مربوط اعلام نمايد.