اصول و رويکردهاي اساسي
1. هدف از حفظ قرآن، افزايش «ايمان»، «شناخت»، «انس» و «عمل» به قرآن است. حفظ راهي براي قرائت مستمر و عمل به آيات قرآن است. لذا ضرورت دارد در برنامههاي تربيت حافظ، به فهم قرآن کريم توجه ويژه شود.
2. لازم است تا پايان سند چشمانداز در 1404 كليه ظرفيتها براي ترويج و فرهنگسازي حفظ قرآن به كار گرفته شود و سامانهها و سازوكارهاي اجراي طرح ملي، مستقر و حدود يكسوم از چشمانداز طرح (5/3 ميليون حافظ كل قرآن) محقق شود.
3. تربيت حافظان مبلّغ و حرفهاي قرآن براي حضور و ارائه برنامه در محافل تبليغي ترويجي داخلي و بينالمللي امري لازم است اما در اين طرح منظور از 10 ميليون حافظ قرآن چنين سطحي از تسلّط بر حفظ نيست.
4. نيل به 10 ميليون حافظ قرآن، بدون ايجاد تحول اساسي در سبک زندگي فردي و اجتماعي و رويکردهاي مديريتي ممکن نيست. ابعاد اين تحول در نوع نگاه به قرآن، چگونگي نقشآفريني اجتماعي و مرجعيت قرآن در زندگي از اهميت بيشتري برخوردار است.
5. برنامهها و روشهاي ترويج و آموزش حفظ قرآن بر اساس تفاوت در ظرفيت و امکانات افراد اجتماع، ميبايست از کثرت و تنوع برخوردار باشد بنابراين لازم است راهبردها و اقدامات اختصاصي براي گروههاي مختلف لحاظ شود.
6. قدم نخست در حفظ قرآن، اعتقاد و باور به اهميت و انگيزه براي حفظ است. لذا در فعاليتهاي اجرايي بايد به ترويج جايگاه و انگيزه‌سازي براي حفظ توجه ويژه شود.
7. گرچه بکارگيري انگيزانندههاي مادي براي آغاز حفظ قرآن و استقامت در آن مناسب است امّا برنامه‌ريزيها بايد به گونهاي باشد که اين انگيزانندهها بر انگيزههاي معنوي و قصد قربت افراد غلبه نيابد و در نگاه ساير اقشار شائبه غلبه انگيزههاي مادي بر انگيزههاي معنوي را ايجاد نکند.
8. در واگذاري مسئوليتهاي آموزشي و فرهنگي نظام اسلامي مراتب حفظ قرآن به عنوان يکي از اولويتهاي مهم تلقي شده و احراز آن در فرآيندهاي ارزشيابي و انتصاب مدنظر قرار گيرد. در مورد ساير مسئوليتها نيز اين عامل به عنوان يکي از ارزشها در نظر گرفته شود.
9. در برنامهريزي و فضاسازي براي رواج حفظ علاوه بر پرهيز از اجبار و اکراه بايد بهگونهاي عمل کرد که افراد در عين آزادي و اختيار نسبت به حفظ قرآن انگيزه پيدا کنند.
10. حفظ قرآن بايد به يک موضوع فرهنگي رايج در جامعه تبديل شود و منحصر در مراکز، رشتهها و گروههاي خاصي نباشد.
11. براي ترويج و توسعه پايدار حفظ قرآن در جامعه بايد به نيروهاي مردمي و اجتماعي متکي بود و نقش حاکميت در مقام سياستگذاري و حمايت با پرهيز از تصديگري (غير از نظام رسمي آموزش عمومي و عالي) و ايجاد ساختارهاي جديد باشد.
12. حافظ قرآن بايد به اخلاق قرآني آراسته و دور از آفتهاي تکبر و تفاخر باشد. لذا در برنامه‌ريزيها علاوه بر توجه به آداب حفظ و رشد اخلاقي حفاظ بايد در حمايتها، چهرهسازيها و تعاملات اجتماعي به اين آسيب‌ها توجه داشت.
